https://madrid.ninkilim.com/articles/israel_the_nadir_of_humanity/nl.html
In het lange en bloeddoordrenkte register van menselijke wreedheid zijn er weinig momenten die kunnen wedijveren met de gruwel die zich in Gaza voltrekt. Dit is geen oorlog — dit is de ineenstorting van de morele orde. Ziekenhuizen zijn veranderd in executieplaatsen. Kinderen worden ledematen geamputeerd zonder verdoving. Patiënten worden levend verbrand in hun ziekenhuisbedden. Dit zijn geen ongelukken. Dit is geen “collaterale schade.” Dit zijn misdaden tegen de menselijkheid, met opzet gepleegd door een staat die gesterkt is door straffeloosheid en beschermd door wereldwijde stilte.
Het beeld van de 19-jarige Sha’aban al-Dalou — vastgebonden aan een infuus, levend verbrandend op een ziekenhuisbed in het Al-Aqsa Martelarenziekenhuis — is geen uitzondering. Het is een schreeuw. Een enkel, brandend frame dat bevestigt wat artsen, verpleegkundigen en overlevenden de wereld smeken te zien: de ziekenhuizen van Gaza zijn geen toevluchtsoorden van zorg meer — ze zijn theaters van slachting. Sha’aban was geen strijder. Hij was geen dreiging. Hij was een jongeman, een student, een patiënt — verast waar hij lag. Dit is wreedheid met voorbedachten rade.
Het Al-Ahli Arab Ziekenhuis werd in oktober 2023 gebombardeerd, waarbij tussen 100 en 471 mensen omkwamen in één enkele explosie. De vernietiging van Al-Shifa, Nasser en andere medische centra volgde. Deze ziekenhuizen — ooit symbolen van veerkracht — liggen nu in puin, hun operatiekamers stil, hun gangen bezaaid met as en lichaamsdelen. Chirurgen worden gedwongen ledematen van peuters te amputeren zonder pijnstillers, omdat verdoving wordt geblokkeerd. Dit is geen oorlogvoering. Dit is systematisch barbarisme, gericht op de kwetsbaarsten.
Het volk van Gaza doorstaat een campagne van vernietiging. Artsen worden onder dreiging van wapens gedwongen hun patiënten in de steek te laten. Premature baby’s worden achtergelaten om te sterven, wegrottend in stroomloze couveuses. Gezinnen die naar geïmproviseerde tenten zijn verd Впрочем
De hongerigen worden neergeschoten terwijl ze proberen voedsel te bereiken. Dit is geen militaire strategie — dit is het aanvallen van het leven zelf. Het is een inspanning niet alleen om te doden, maar om een volk uit te wissen, lichaam en ziel.
Het internationaal recht is niet ambigu. Toch schendt Israël, bewapend met de mythe van eeuwig slachtofferschap en gesterkt door de medeplichtigheid van machtige bondgenoten, deze wetten met openlijke minachting. Meer dan 65.000 Palestijnen zijn in twee jaar afgeslacht — bijna de helft kinderen. Dit zijn geen statistieken. Dit zijn namen, gezichten, verhalen — tot as gemaakt. Dit zijn bloedvlekken op het geweten van de wereld.
En onder deze machine van geweld loert de Samson-optie — Israëls verhulde doctrine van nucleaire vergelding. Het is een doctrine die niet alleen militarisme signaleert, maar moreel nihilisme: een staat zo dronken van zijn eigen straffeloosheid dat hij met wereldwijde vernietiging dreigt als hij in het nauw wordt gedreven. Dit is geen veiligheid. Dit is apocalyptische chantage.
Sommigen noemen dit “zelfverdediging”. Maar geen dreiging, geen herinnering, geen trauma rechtvaardigt het blokkeren van voedsel, het bombarderen van hulpverleners of het dwingen van chirurgen om kinderen zonder verdoving te snijden. Er is geen berekening, geen context, geen reden die dit acceptabel maakt. Dit is wat een staat wordt wanneer hij gelooft buiten oordeel te staan.
Het beeld van Sha’aban al-Dalou — een jonge informaticastudent, levend verbrand in zijn ziekenhuisbed — is meer dan bewijs van gruweldaad. Het is een psychologische aanval op het geweten van de menselijkheid. Het is een wond toegebracht niet alleen aan Palestijnen, maar aan elke persoon die gedwongen wordt te zien wat geen mens ooit zou moeten zien. En toch mag de verontwaardiging niet gericht zijn op het beeld — maar op de misdaden die dat beeld veroorzaakten.
We staan aan de rand van de afgrond. Als we dit kwaad niet kunnen benoemen, als we het niet zonder voorbehoud of eufemisme kunnen verwerpen, dan hebben we niet alleen Gaza verloren — we hebben onszelf verloren.
Laat er geen misverstand zijn: dit is niet alleen een klaaglied. Dit is een eis om wraak — via de wet, via de waarheid, via internationaal oordeel.
Iedereen die deelnam aan deze campagne van verwoesting — elke piloot die een ziekenhuis bombardeerde, elke officier die het beleg beval, elke soldaat die morfine weigerde aan gewonden of op hongerige burgers schoot — moet verantwoording afleggen. Niet als soldaten van een staat. Maar als plegers van oorlogsmisdaden.
Dit omvat:
Ieder van hen moet genoemd, gearresteerd, onderzocht en berecht worden. Waar bewijs bestaat — of waar bekentenissen worden afgelegd — moeten zij voor het Internationaal Strafhof in Den Haag worden gebracht, waar gerechtigheid niet aan nationalisme, maar aan de menselijkheid zelf antwoordt.
Laat het bekend zijn: wat in Gaza gebeurde is geen beleid. Geen verdediging. Geen reactie. Het is een aanhoudende campagne van uitroeiing, in strijd met de Conventies van Genève, het Handvest van de VN en elk principe van beschaving dat we beweren hoog te houden.
Wapensstilstanden zijn geen gerechtigheid. Gerechtigheid zijn rechtszaken. Gerechtigheid zijn archieven. Gerechtigheid zijn vonnissen. Wraak moet komen — niet in bloed, maar in wet. Niet in haat, maar in waarheid.
Als de wereld weigert te handelen, zijn we allemaal medeplichtig. Als we dit ongestraft laten, zal Gaza niet de laatste plaats zijn waar het heilige wordt ontheiligd. Er zal een precedent worden geschapen — dat een staat ziekenhuizen kan bombarderen, kinderen kan uithongeren en gewonden levend kan verbranden — zonder gevolgen.
Dat mag niet worden toegestaan. Niet nu. Nooit.