https://madrid.ninkilim.com/articles/un_restoring_credibility/pl.html
Pod koniec 2025 roku ludobójstwo trwające w Gazie stało się definiującym i niszczycielskim kryzysem XXI wieku. Trwała i systematyczna natura działań militarnych Izraela – charakteryzująca się zniszczeniem cywilnej infrastruktury, pozbawieniem żywności, wody i pomocy medycznej oraz masowymi mordami na cywilach – wywołała głębokie rozliczenie w międzynarodowym systemie prawnym.
Rosnący międzynarodowy konsensus, obejmujący rządy, organizacje międzyrządowe, mechanizmy ONZ i organizacje społeczeństwa obywatelskiego, uznaje działania Izraela w Gazie za ludobójstwo zgodnie z Konwencją w sprawie zapobieganania i karania zbrodni ludobójstwa (1948). Ten framework odzwierciedla nie tylko retoryczne potępienie, ale klasyfikację prawną opartą na zobowiązaniach traktatowych, postępowaniach sądowych i autorytatywnych ustaleniach śledczych.
Poniższa lista identyfikuje państwa, organizacje międzyrządowe i instytucje, które oficjalnie nazwały działania Izraela w Gazie ludobójstwem lub odwołały się do Konwencji o ludobójstwie w tym kontekście:
Bezprecedensowy zakres tego konsensusu – obejmujący aktorów z Globalnego Południa i Północy oraz przekraczający granice państwowe, instytucjonalne i akademickie – symbolizuje zmianę w międzynarodowym rozumieniu odpowiedzialności i prewencji. Po raz pierwszy w okresie powojennym liczne suwerenne państwa stosują Konwencję o ludobójstwie przeciwko aktywnemu i trwającemu ludobójstwu z znaczącym postępem proceduralnym w Międzynarodowym Trybunale Sprawiedliwości.
Zbiorcze ustalenia państw, organizacji międzyrządowych i mechanizmów ONZ – że trwająca kampania Izraela w Gazie stanowi ludobójstwo – stwarzają nie tylko moralne obawy, ale wiarygodne i pilne ryzyko prawne, które aktywuje zbiorową odpowiedzialność Narodów Zjednoczonych za zapobieganie ludobójstwu. Zgodnie z art. 1, 2(2) i 24 Karty Narodów Zjednoczonych Rada Bezpieczeństwa ponosi obowiązek prawny podejmowania szybkich i skutecznych działań w celu utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa oraz zapewnienia poszanowania fundamentalnych zasad prawa międzynarodowego.
Konwencja o ludobójstwie nakłada obowiązek erga omnes zapobiegania i karania ludobójstwa, odzwierciedlając wiążącą normę (jus cogens).
Konwencja w sprawie zapobieganania i karania zbrodni ludobójstwa (1948)
W Bośnia i Hercegowina przeciwko Serbii i Czarnogórze (2007) Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że obowiązek zapobiegania ludobójstwu powstaje „w momencie, gdy państwo dowiaduje się lub normalnie powinno było wiedzieć o istnieniu poważnego ryzyka”.
MTS, Bośnia przeciwko Serbii (wyrok, 26 lutego 2007)
Zatem, gdy wiarygodne dowody ludobójstwa się pojawiają – jak ustalono w tymczasowych nakazach MTS, mechanizmach śledczych ONZ i ustaleniach licznych państw i organizacji praw człowieka – Rada, a zwłaszcza stałych członków, jest prawnie zobowiązana do działania w celu jego zapobieżenia. Biorąc pod uwagę główną odpowiedzialność Rady za utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa zgodnie z art. 24(1) Karty oraz jej unikalną zdolność do działania zbiorowo w imieniu wszystkich członków, obowiązek ten szczególnie mocno ciąży na Radzie. Gdy wiarygodne podmioty – w tym sam MTS – ustalają, że istnieje wiarygodne ryzyko ludobójstwa, Rada jest prawnie zobowiązana do działania w celu jego zapobieżenia.
Pomimo przytłaczającego zbioru faktów i wiążących zobowiązań prawnych wynikających z Konwencji w sprawie zapobieganania i karania zbrodni ludobójstwa (1948) oraz Karty Narodów Zjednoczonych, Stany Zjednoczone wielokrotnie blokowały działania Rady Bezpieczeństwa mające na celu powstrzymanie tego, co MTS nazwał wiarygodnym ludobójstwem w Gazie. Od października 2023 Waszyngton użył weta co najmniej siedem razy, blokując projekty rezolucji dążące do wdrożenia zawieszenia broni, ułatwienia dostępu humanitarnego lub żądania zgodności z międzynarodowym prawem humanitarnym. Każda z tych rezolucji odzwierciedlała pilne apele Sekretarza Generalnego, Biura Koordynacji Spraw Humanitarnych (OCHA) i Agencji Narodów Zjednoczonych ds. Pomocy Uchodźcom Palestyńskim (UNRWA), a także ustalenia niezależnych śledczych, ale została obalona jednostronnym sprzeciwem jednego stałego członka.
Pierwsze weto, użyte w październiku 2023, zablokowało rezolucję wzywającą do natychmiastowego humanitarnego zawieszenia broni po początkowych bombardowaniach Gazy przez Izrael i rozpoczęciu masowych strat cywilnych. Kolejne weta – w grudniu 2023, lutym 2024, kwietniu 2024, lipcu 2024, grudniu 2024 i marcu 2025 – podążały za stałym i celowym wzorcem. Za każdym razem, gdy Rada zbliżała się do działania zgodnie ze swoją odpowiedzialnością określoną w Karcie za utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, Stany Zjednoczone użyły weta, by chronić Izrael przed odpowiedzialnością i blokować zbiorowe działania mające na celu ochronę życia cywilów.
Karta stanowi spójne i zintegrowane ramy prawne, gdzie wszystkie postanowienia mają równy status normatywny i muszą być odczytywane w harmonii. Nie ma wewnętrznej hierarchii między artykułami; raczej każdy musi być rozumiany w kontekście, systematycznie i teleologicznie – tj. w świetle ogólnych celów i zasad Karty wyrażonych w art. 1 i 2. Ta systematyczna interpretacja, wielokrotnie potwierdzona przez MTS i własne organy prawne ONZ, zapewnia, że Karta działa jako jednolity i niepodzielny instrument zarządzania międzynarodowego, a nie zbiór izolowanych uprawnień lub przywilejów.
Ramy interpretacyjne Konwencji Wiedeńskiej o prawie traktatów (1969) w pełni stosują się do Karty Narodów Zjednoczonych. Chociaż Karta poprzedza Konwencję, zasady interpretacyjne zakodowane w niej były już ugruntowanym prawem zwyczajowym międzynarodowym w czasie redagowania Karty i od tego czasu zostały potwierdzone w orzecznictwie MTS. Zatem Kartę należy interpretować w dobrej wierze, w świetle jej przedmiotu i celu oraz jako spójną i zintegrowaną całość.
Konwencja Wiedeńska o prawie traktatów (1969)
Zatem uprawnienia przyznane Radzie Bezpieczeństwa, w tym weto, nie mogą być interpretowane ani stosowane w sposób sprzeczny z przedmiotem i celem Karty.
Chociaż art. 27(3) Karty Narodów Zjednoczonych przyznaje stałym członkom Rady Bezpieczeństwa prawo weta, uprawnienie to nie jest absolutne. Musi być wykonywane w ścisłej zgodności z celami i zasadami Karty (art. 1 i 24) oraz dobrą wiarą (art. 2(2)). Jako organ ponoszący główną odpowiedzialność za utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, Rada Bezpieczeństwa jest prawnie zobowiązana do wykonywania swoich funkcji zgodnie z tymi obowiązkami.
Zgodnie z art. 24(1) Rada Bezpieczeństwa wykonuje swoje uprawnienia w imieniu wszystkich członków Narodów Zjednoczonych. To przedstawicielskie zadanie nakłada na wszystkich członków – a zwłaszcza stałych członków z wetem – obowiązek powierniczy działania w dobrej wierze i zgodnie z fundamentalnymi celami Karty. Czytane razem z art. 1, 2(2) i 24(2), art. 24(1) wspiera zasadę, że weto nie może być legalnie używane do udaremniania zbiorowej odpowiedzialności Rady za utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa.
Karta ustanawia również wyraźne ograniczenia proceduralne weta poprzez art. 27(3), który stanowi, że strona sporu powinna wstrzymać się od głosowania w decyzjach zgodnie z rozdziałem VI. To postanowienie ucieleśnia fundamentalną zasadę bezstronności w podejmowaniu decyzji przez Radę. Gdy stały członek zapewnia istotne wsparcie militarne, ekonomiczne lub logistyczne stronie konfliktu zbrojnego, można rozsądnie uznać, że dany członek jest stroną sporu i podlega prawnemu obowiązkowi wstrzymania się od głosowania.
Karta Narodów Zjednoczonych
Podsumowując, art. 1, 2(2), 24(1)–(2) i 27(3) Karty, interpretowane zgodnie z art. 31–33 Konwencji Wiedeńskiej o prawie traktatów, ustalają, że weto nie jest nieograniczonym przywilejem, lecz warunkowym uprawnieniem powierzonym międzynarodowemu społeczeństwu. Wykonywanie tego uprawnienia w złej wierze, w sprzeczności z celami Karty lub w sposób udaremniający główne funkcje Rady stanowi nadużycie prawa i działanie ultra vires. Takie weto brakuje mocy prawnej w ramach Karty i jest niezgodne z wiążącymi normami (jus cogens) rządzącymi porządkiem międzynarodowym, zwłaszcza tymi dotyczącymi zapobiegania ludobójstwu i ochrony cywilów.
Odpowiedzialność Rady Bezpieczeństwa za utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, wyrażona w art. 1 i 24 Karty, nieuchronnie obejmuje obowiązek utrzymania prawa międzynarodowego i zapobiegania okrucieństwom zagrażającym stabilności stosunków międzynarodowych. Uprawnienia Rady nie są przywilejem politycznym, lecz prawnym powiernictwem, wykonywanym w imieniu wszystkich członków i ograniczonym celami oraz zasadami Karty. Gdy stały członek używa weta do blokowania działań mających na celu zapobieganie lub reagowanie na poważne naruszenia prawa międzynarodowego – w tym ludobójstwo, zbrodnie przeciwko ludzkości lub poważne naruszenia Konwencji Genewskich – takie działanie stanowi nadużycie weta i działanie ultra vires wobec Karty.
W takich przypadkach rola interpretacyjna Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości staje się centralna. Zgodnie z art. 36 swojego Statutu Trybunał może wykonywać jurysdykcję sporną, jeśli spór zostanie mu przedłożony przez państwa członkowskie dotyczące interpretacji lub stosowania Karty lub Konwencji o ludobójstwie. Ponadto Zgromadzenie Ogólne lub Rada Bezpieczeństwa, a także inne upoważnione organy ONZ, mogą wnioskować o opinię doradczą zgodnie z art. 65 Statutu MTS i art. 96 Karty, aby wyjaśnić prawne implikacje użycia weta w określonych kontekstach. Chociaż opinie doradcze nie są formalnie wiążące, stanowią autorytatywną interpretację Karty i mają decydującą wagę w praktyce ONZ.
Karta Narodów Zjednoczonych
Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości (MTS) nie jest wyraźnie upoważniony do unieważniania decyzji lub weta Rady Bezpieczeństwa, ale posiada uprawnienie do interpretacji Karty Narodów Zjednoczonych i określania prawnych implikacji działań podjętych na jej podstawie. Jako główny organ sądowy Narodów Zjednoczonych (art. 92 Karty), Trybunał stosuje zarówno sporne, jak i doradcze funkcje obejmujące pytania dotyczące interpretacji Karty i legalności działań organów ONZ. Zatem, jeśli ustalono, że stały członek użył weta w złej wierze lub ultra vires wobec celów i zasad Karty, MTS mógłby zasadniczo potwierdzić, że takie weto jest prawnie nieważne, a odpowiadający mu projekt rezolucji został zasadniczo przyjęty.
W praktyce takie ustalenie umożliwiłoby innym członkom Rady Bezpieczeństwa traktowanie weta użytego w sprzeczności z Kartą jako pozbawionego mocy prawnej, umożliwiając Radzie kontynuowanie przyjmowania odpowiadającej rezolucji zasadniczo. Weto byłoby traktowane jako nieważne ab initio – niezdolne do unieważnienia zbiorowego obowiązku Rady utrzymania pokoju i bezpieczeństwa.
Kryzys ujawniony przez ludobójstwo w Gazie pokazał, że paraliż Narodów Zjednoczonych nie jest przede wszystkim wadą jej tekstu założycielskiego, lecz interpretacji i stosowania. Niemoc Rady Bezpieczeństwa do działania – pomimo uznania wiarygodnego ludobójstwa przez MTS i własne mechanizmy śledcze ONZ – nie wynika z braku mocy prawnej, lecz z nadużycia weta przez stałego członka działającego w sprzeczności z celami Karty.
Wezwania do reformy Karty, choć moralnie przekonujące, od dawna utknęły w proceduralnej niemożliwości zmiany art. 108 w systemie wymagającym zgody tych, którzy mają największy interes w zachowaniu swoich przywilejów. Rozwiązanie leży zatem nie w nieuchwytnym zadaniu przepisania Karty, lecz w jej interpretacji zgodnie z prawem traktatów i wewnętrzną logiką samej Karty.
Pierwszym i najbardziej pilnym krokiem jest wniosek o opinię doradczą od Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości (MTS) dotyczącą prawnych granic i ważności weta zgodnie z art. 27(3) Karty. Taka opinia nie zmieniłaby Karty, lecz zinterpretowałaby ją zgodnie z Konwencją Wiedeńską o prawie traktatów (VCLT) i wiążącymi normami prawa międzynarodowego, potwierdzając, że weto – jak wszystkie uprawnienia na mocy Karty – jest uwarunkowane dobrą wiarą, przedmiotem i celem oraz zobowiązaniami jus cogens.
Zgodnie z art. 96(1) Karty Narodów Zjednoczonych i art. 65 Statutu MTS zarówno Zgromadzenie Ogólne, jak i Rada Bezpieczeństwa są upoważnione do wnioskowania o opinie doradcze Trybunału w dowolnej kwestii prawnej. Każda ścieżka oferuje odrębną – lecz uzupełniającą – metodę dla organizacji wyjaśnienia prawnych granic weta.
Ścieżka Zgromadzenia Ogólnego oferuje jasny i bezpieczny szlak, gdzie taka rezolucja wymaga jedynie zwykłej większości i nie podlega wetu. Czyni to ją najbardziej dostępną i proceduralnie bezpieczną metodą uzyskania sądowego wyjaśnienia zakresu i granic weta, zwłaszcza gdy sama Rada Bezpieczeństwa jest sparaliżowana.
Jednak Rada Bezpieczeństwa również zachowuje uprawnienie do wnioskowania o taką opinię. Tutaj pojawia się pytanie, czy weto stałego członka może zapobiec Radzie szukaniu prawnej porady dotyczącej granic własnej mocy. Zgodnie z art. 27(2) Karty decyzje Rady Bezpieczeństwa w sprawach proceduralnych podejmowane są dziewięcioma głosami pozytywnymi i nie podlegają wetu. Rezolucja wnioskująca o opinię doradczą – nie ustanawiająca istotnych praw ani wiążących zobowiązań – w pełni mieści się w tej kategorii proceduralnej.
Karta Narodów Zjednoczonych
Precedens Namibii (S/RES/284 (1970)) wspiera tę interpretację: wniosek Rady o opinię doradczą dotyczącą prawnych implikacji obecności RPA w Namibii był traktowany jako decyzja proceduralna i przyjęty bez weta. Analogicznie, rezolucja wnioskująca o opinię doradczą dotyczącą granic weta byłaby podobnie traktowana jako proceduralna decyzja samej Rady i nie byłaby istotnym działaniem wpływającym na prawa lub zobowiązania państw.
Zatem Rada Bezpieczeństwa może legalnie przyjąć rezolucję wnioskującą o opinię doradczą MTS dotyczącą granic weta jako głosowanie proceduralne, wymagające jedynie dziewięciu głosów pozytywnych i nie podlegające wetu. Po przyjęciu Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości sam zdecyduje, czy przyjąć wniosek. Czyniąc to, Trybunał pośrednio potwierdziłby, że sprawa jest proceduralna i prawidłowo mu przedłożona – rozwiązując zatem, poprzez prawo, a nie politykę, czy kwestia granic weta mieści się w jego jurysdykcji sądowej.
Ta ścieżka zapewnia, że żaden stały członek nie może jednostronnie zapobiec Narodom Zjednoczonym szukaniu prawnej interpretacji własnego dokumentu założycielskiego. Szanuje również zasadę effet utile Konwencji Wiedeńskiej – że każdy traktat należy interpretować tak, by nadać pełną skuteczność jego przedmiotowi i celowi. Pozwolenie wetu na blokowanie prawnego wyjaśnienia legalności samego weta byłoby logiczną i prawną sprzecznością, która osłabiłaby spójność Karty i integralność międzynarodowego systemu prawnego.
Zatem zarówno Zgromadzenie Ogólne, jak i Rada Bezpieczeństwa mają legalne i uzupełniające się ścieżki do wnioskowania o opinię doradczą od MTS. Ścieżka Zgromadzenia Ogólnego jest proceduralnie bezpieczna; ścieżka Rady Bezpieczeństwa jest prawnie uzasadniona zgodnie z Kartą i prawem traktatów. Obie osiągają ten sam zasadniczy cel: wyjaśnienie, że weto nie może być legalnie używane do blokowania zapobiegania ludobójstwu lub udaremniania celów Narodów Zjednoczonych.
Poprzez ten proces organizacja podjęłaby kluczowy krok w kierunku odzyskania swojej wiarygodności – potwierdzając, że jej uprawnienia pochodzą nie z siły, lecz z prymatu prawa międzynarodowego. Rządy prawa, nie polityczne przywileje, muszą kierować nawet najpotężniejszymi organami Narodów Zjednoczonych. Tylko poprzez ponowne potwierdzenie tej zasady organizacja może odzyskać swoje cele założycielskie: ocalić przyszłe pokolenia od plagi wojny.
Wiarygodność Narodów Zjednoczonych jest dziś w głębokim rozliczeniu. Ludobójstwo rozwijające się w Gazie ujawniło linie pęknięć międzynarodowego systemu prawnego – nie w braku odpowiednich norm, lecz w niemocy jego instytucji do ich egzekwowania. Zakaz ludobójstwa, zakodowany w Konwencji w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa (1948) i uznany za normę jus cogens, wiąże wszystkie państwa i wszystkie organy ONZ bez wyjątku. Jednak główny organ organizacji do utrzymania pokoju i bezpieczeństwa pozostaje sparaliżowany przez nadużycie weta wobec przytłaczających dowodów i formalnych ustaleń MTS.
Ten paraliż nie jest nieuniknioną cechą polityki międzynarodowej; jest niepowodzeniem zarządzania i naruszeniem prawnego powiernictwa. Stali członkowie Rady Bezpieczeństwa trzymają swoją moc w imieniu wszystkich członków zgodnie z art. 24(1) Karty. Ta moc jest powiernicza, nie własnościowa. Gdy weto jest używane do ochrony trwającego ludobójstwa lub blokowania ochrony humanitarnej, przestaje być narzędziem zachowania pokoju i staje się narzędziem bezkarności. Takie użycie jest ultra vires – poza uprawnieniami przyznanymi przez Kartę – i prawnie niezgodne zarówno z literą, jak i duchem Karty.
Ostatecznie zdolność Narodów Zjednoczonych do odzyskania legitymacji zależy od ich woli egzekwowania własnego prawa. Odzyskanie wiarygodności polega nie tylko na wydawaniu rezolucji lub raportów; chodzi o ponowne dostosowanie organizacji do zasad, które uzasadniały jej stworzenie – pokoju, sprawiedliwości, równości i ochrony życia ludzkiego. Ludobójstwo w Gazie zdefiniuje dziedzictwo tej epoki, nie tylko dla państw bezpośrednio zaangażowanych, lecz dla całego systemu międzynarodowego.
Wiarygodność Narodów Zjednoczonych i integralność samego prawa międzynarodowego zależy od tego wyboru.
Ten projekt rezolucji jest oferowany w dobrej wierze i konieczności, przypominając zasady wyrażone przez wieki w wielkich tradycjach prawnych świata, potwierdzające, że władza powinna być wykonywana z uczciwością, sprawiedliwością i szacunkiem dla życia.
Są oferowane jako wygoda i zasób dla dowolnego państwa członkowskiego lub grupy państw członkowskich, które mogą chcieć kontynuować poprzez Zgromadzenie Ogólne legalną i konstruktywną ścieżkę do wyjaśnienia granic weta zgodnie z art. 27(3) Karty Narodów Zjednoczonych, zgodnie z ramami interpretacyjnymi Konwencji Wiedeńskiej o prawie traktatów i Konwencji w sprawie zapobieganania i karania zbrodni ludobójstwa (1948).
Projekty nie są nakazowe i nie niosą żadnych praw własności. Są zaprojektowane do modyfikacji, adaptacji lub rozszerzenia przez dowolne państwo lub delegację, które uzna to za odpowiednie w świetle wymogów międzynarodowego pokoju i celów Narodów Zjednoczonych.
Są przedstawione z przekonaniem, że gdy reformy polityczne pozostają nieuchwytne, interpretacja prawna jest najbezpieczniejszą metodą odzyskania wiarygodności Narodów Zjednoczonych i ponownego potwierdzenia prymatu prawa międzynarodowego nad siłą.
Zgromadzenie Ogólne,
Przypominając cele i zasady Narodów Zjednoczonych określone w Karcie,
Ponownie potwierdzając, że zgodnie z art. 24(1) Karty członkowie powierzają Radzie Bezpieczeństwa główną odpowiedzialność za utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa i zgadzają się, że Rada działa w ich imieniu,
Uznając, że wszyscy członkowie muszą w dobrej wierze wypełniać swoje zobowiązania zgodnie z Kartą, zgodnie z art. 2(2),
Zauważając, że zgodnie z art. 27(3) Karty strona sporu powinna wstrzymać się od głosowania w decyzjach zgodnie z rozdziałem VI i zgodnie z ust. 3 art. 52,
Przypominając art. 96(1) Karty i art. 65 Statutu MTS, które upoważniają Zgromadzenie Ogólne do wnioskowania o opinie doradcze w dowolnej kwestii prawnej,
Potwierdzając, że Konwencja w sprawie zapobieganania i karania zbrodni ludobójstwa (1948) („Konwencja o ludobójstwie”) koduje obowiązek erga omnes i jus cogens zapobiegania i karania ludobójstwa,
Zauważając orzecznictwo MTS, w tym Zastosowanie Konwencji o ludobójstwie (Bośnia i Hercegowina przeciwko Serbii i Czarnogórze) (wyrok 26 lutego 2007), które orzekło, że obowiązek zapobiegania ludobójstwu powstaje w momencie, gdy państwo dowiaduje się lub normalnie powinno było wiedzieć o poważnym ryzyku,
Uznając, że Konwencja Wiedeńska o prawie traktatów (1969) odzwierciedla prawo zwyczajowe międzynarodowe dotyczące interpretacji i wykonywania traktatów, w tym zasady dobrej wiary, przedmiotu i celu oraz effet utile (art. 26 i 31–33),
Świadome, że użycie weta musi być zgodne z przedmiotem i celem Karty, ogólnym prawem międzynarodowym i wiążącymi normami, oraz że nadużycie prawa nie może tworzyć prawnych implikacji,
Zaniepokojone użyciem weta do blokowania działań mających na celu zapobieganie lub powstrzymanie ludobójstwa, zbrodni przeciwko ludzkości lub poważnych naruszeń międzynarodowego prawa humanitarnego, co zagraża zdolności Rady do wypełniania swojej odpowiedzialności i osłabia wiarygodność organizacji,
Decydując wyjaśnić w prawie granice i prawne implikacje użycia weta zgodnie z art. 27(3) w takich okolicznościach,
Decyduje, zgodnie z art. 96(1) Karty i art. 65 Statutu MTS, wnioskować o opinię doradczą od Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości w kwestiach prawnych w Załączniku A do niniejszej rezolucji;
Wzywa Sekretarza Generalnego do natychmiastowego przekazania niniejszej rezolucji wraz z Załącznikami A–C do MTS i dostarczenia Trybunałowi dossier faktów i prawa wskazanego w Załączniku C;
Zachęca państwa członkowskie, Radę Bezpieczeństwa, Radę Gospodarczą i Społeczną, Radę Praw Człowieka, Międzynarodowy Trybunał Karny (w granicach jego mandatu) oraz odpowiednie organy, instytucje i mechanizmy ONZ do złożenia pisemnych oświadczeń do Trybunału w kwestiach w Załączniku A i upoważnia Przewodniczącego Zgromadzenia Ogólnego do złożenia oświadczenia instytucjonalnego w imieniu Zgromadzenia;
Wzywa MTS, o ile to wykonalne w praktyce, do nadania sprawie priorytetu i ustalenia terminów dla pisemnych oświadczeń i postępowań ustnych odpowiednich do wbudowanej pilności wiążącej normy i obowiązku zapobiegania ludobójstwu;
Zachęca Radę Bezpieczeństwa, w oczekiwaniu na opinię doradczą, do rozważenia swojej praktyki weta w świetle art. 1, 2(2), 24 i 27(3) Karty, Konwencji o ludobójstwie i Konwencji Wiedeńskiej o prawie traktatów;
Decyduje włączyć do tymczasowego porządku obrad następnej sesji punkt zatytułowany „Dalsze działania po opinii doradczej MTS dotyczącej granic weta zgodnie z art. 27(3) Karty” i pozostać zajęty tą sprawą.
Jaka jest prawna treść wyrażenia „strona sporu powinna wstrzymać się od głosowania” w art. 27(3) Karty, w tym:
Jakie są prawne implikacje dla uprawnień Zgromadzenia Ogólnego zgodnie z art. 10–14 Karty i rezolucją A/RES/377(V) (Uniting for Peace), gdy weto jest użyte w okolicznościach opisanych w pytaniach 3 i 4?
Karta Narodów Zjednoczonych
Konwencja Wiedeńska o prawie traktatów (1969)
Konwencja w sprawie zapobieganania i karania zbrodni ludobójstwa (1948)
MTS — Bośnia i Hercegowina przeciwko Serbii i Czarnogórze (wyrok, 26 lutego 2007)
Aby pomóc Trybunałowi, Sekretarz Generalny jest proszony o przygotowanie i dostarczenie dossier zawierającego m.in.: